Beste mensen,
een update van Petra’s fietstocht.
het avontuur van petra om in 18 dagen ruim 1800km van Pisa Hoorn naar Pisa Italië te fietsen viel op dag 7 na ruim 850 km te hebben gefiets in duigen, ‘een crash’…been gebroken!
Zij is in Frankrijk geopereerd, haar man Remco heeft haar opgehaald en inmiddels is zij thuis alweer een aantal weken aan het herstellen. Het gaat goed met haar, de fysiotherapie helpt en ze is positief, zoals we haar kennen. Veel steun en support heeft zij tijdens haar fietstocht mogen ontvangen, en nog.
Mede dankzij veel financiëel support is er € 9000,= gedoneerd, een prachtig bedrag.
Zij mag trots zijn op haar prestatie, haar overwinning op kanker en het behaalde bedrag wat ten goede komt aan Pisa
Hieronder haar verhaal waar zij mee is gestart
————————————————————————————————————————————————————–
Waarom fiets je niet alleen naar Pisa?” zei mijn man toen ik licht bokkend plaatsnam op de bank omdat mijn gezin deze uitdaging niet met me aan wilde gaan.
Hoe leuk zou het zijn om met onze drie kinderen in de leeftijd van 8, 11 en 13 in 6 weken naar Pisa Italië te fietsen? Tentje mee, fietstasjes mee, alles wat belangrijk voor me is mee!
“Nou, niet leuk” vertelde mijn 13- jarige met niet mis te verstane woorden. “Waarom gaan we niet net als iedereen met de auto naar Italië?” Mijn verhaal over uitdagingen, duurzaamheid, sponsoring, doorzetten en trots zijn op jezelf ten spijt. We gingen niet.
“Waarom ga je niet alleen?”
Het zaadje was gepland en al binnen een uur dacht ik: “Ja, waarom doe ik dat eigenlijk niet?”
En zo is mijn avontuur gestart met het doel om op 21 juli 2024 alleen op reis te gaan. Ruim 1800 km in 18 dagen. Op de fiets van Pisa Hoorn naar Pisa 
Waarom?
10 oktober 2024 bestaat Pisa, Centrum voor leven met en na kanker, 15 jaar. De oprichters zijn 15 jaar geleden, in juni 2010, met z’n drieën naar Pisa Italië gefietst om geld op te halen voor de start van Pisa Hoorn. Toen zij deze fantastische tocht maakten zaten ik en mijn partner Remco op de fiets van Hoorn naar Bangkok. Ook een fantastische langeafstandstocht en mede daarom spreekt het me zo aan wat de oprichters hebben gedaan.
5 jaar na onze fietsreis, op 12 mei 2014 kreeg ik de diagnose Myxoid Liposarcoom in mijn rechter bovenbeen. Een zeldzame vorm van kanker, onze wereld stond op zijn kop en ik snapte er niets van. Hoe kon ik, een jonge vrouw van 34 jaar, getrouwd, twee schatten van dochters, fit en energiek, kanker hebben in mijn been? In mijn sterke fietsbenen notabene!
Ik had het gevoel de controle over mijn eigen leven en gezondheid volledig kwijt te zijn en was in de war over het heden en de toekomst. Ik was in één klap sterfelijk geworden.
Ik heb mijn behandelingen, wat bestond uit chirurgie en 30 bestralingen, ondergaan, we hebben ons gezin draaiende gehouden en ‘we’ zijn sinds september 2014 kankervrij. Dit jaar in september heb ik mijn laatste controle, 10 jaar kankervrij, een klein jubileum is dit wel.
Pisa, Praten- Informatie- Steun- Aandacht
10 jaar geleden heb ik mijn weg naar Pisa in Hoorn nooit durven maken. Ik dacht dat het er té verdrietig zou zijn, dacht dat ik té jong was, dat het alleen maar over ziekte en dood zou moeten gaan terwijl ik volop in het leven stond en alleen maar naar de toekomst wilde kijken. Ik wilde vooruit! Omwille van mijn opgroeiende kinderen, van mijn leven, van onze toekomst.
Als ik toen wist wat ik nu weet dan hadden ik en mijn gezin zeker steun kunnen vinden bij Pisa. Naast dat ik zelf niet ‘durfde’ ben ik er ook nooit door iemand op geattendeerd. Niemand in het ziekenhuis of daarbuiten die me vroeg: “En hoe is het nou écht met jou en je gezin?”. Mogelijk dat ze die sterke fitte vrouw zagen en het niet durfden vragen?
Achteraf vind ik dat jammer en had ik graag een duwtje in mijn rug willen krijgen om mijn verhaal kwijt te kunnen aan mensen die alleen maar hoefden te luisteren. Aan de medewerkers die als vrijwilligers werkzaam zijn bij Pisa.
Op de dag van het 14 jarig bestaan van Pisa, 10 oktober 2023, kwam ik in dienst bij Pisa als coördinator. Als professional ‘durfde’ ik wel die hoge drempel over.
En nu weet ik hoe het is, ik maak er zelf deel van uit en zie hoe goed het onze bezoekers doet om een plek te hebben waar je mag ‘zijn’. Waar je mag vertellen, over en over again. Waar er geluisterd wordt en gelachen. Waar we naar elkaar omkijken. Waar de vragen gesteld worden die niemand anders durft te stellen. Waar je mag en kan zijn wie je bent..
En dat is dan mijn antwoord;
“Ik wil naar Pisa fietsen voor een persoonlijke uitdaging, 10 jaar kankervrij. Daarnaast hoop ik op meer bekendheid voor de informele psychosociale ondersteuning die je in alle IPSO huizen kan ontvangen. En last, but not least, wil ik naar Pisa fietsen om geld in te zamelen voor ons mooie IPSO centrum Pisa in Hoorn waar Praten, Informatie, Steun en Aandacht hoog op de agenda staan.”
Daarom fiets ik van Pisa2Pisa!
Leuk als je me volgt, steunt en aanmoedigt! Want ja, dat fietsen dat geloof ik wel, maar kan ik het zo lang alleen? Zonder mijn gezin? Zal ik kunnen doorzetten, volhouden en slagen? Ik vind het een spannend avontuur en sta te popelen!
* Kanker heeft een enorme impact op het leven. Ons IPSO centrum is er voor iedereen die leeft met en na kanker. Of leeft met de gevolgen ervan. We zijn een ontmoetingsplek voor personen die hetzelfde hebben meegemaakt. Voor een goed gesprek of gewoon wat afleiding.
Onze vrijwilligers weten wat kanker met jou en de omgeving doet. Zonder donaties kunnen wij ons centrum niet laten draaien. Met jouw donatie geef je ons mogelijkheden te doen waarvoor we bestaan, voor iedereen die geraakt is door kanker.
Mijn updates
donderdag 6 juni
Dubbelinterview